از آنجا که لایه زیرین سلولهای پوستی زودتر از حالت طبیعی تقسیم میشوند، سلولهای مرده در پوستههای ضخیمتر روی خارجیترین لایه پوست (که برونپوست نامیده میشود) جمع میشوند و بعد از گذشت یک ماه بالغ شده و میریزند. انواع پسوریازیس عبارتند از: پسوریازیس پلاک مانند شایعترین نوع بیماری است و حدود ۸۰ درصد کسانی که پسوریازیس دارند دچار این نوع عارضه هستند.
این نوع با زخمهای قرمز ملتهب و برجسته که روی آنها یک پوشش نقرهای و سفید است قابل تشخیص است و بیشتر در نواحی اکستانسور انام مانند آرنج، زانو، پوست سر و بیضه و یا کمر مشاهده میشود.پسوریازیس خالدار معمولاً در سنین کودکی یا جوانی شروع میشود. این شکل از بیماری به شکل لکههای تکی کوچک و قرمز رنگ روی پوست ماست و ضایعات خالخالی معمولاً روی تن و اندامها مشاهده میشوند.
این لکهها معمولاً به ضخامت لکههای پسوریازیس پلاک مانند نیستند. پسوریازیس خالدار اکثراً به صورت ناگهانی میآید. شرایط مختلفی میتواند در یک حمله پسوریازیس خالدار سهیم باشد که از جمله آنها میتوان به عفونتهای تنفسی فوقانی، عفونتهای گلو استرپتوکوکی (گلودرد)، ورم لوزه، استرس، آسیبهای پوستی و تجویز برخی داروها از جمله آنتیمالاریا و بتابلاکرها اشاره کرد.
پسوریازیس معکوس
پسوریازیس معکوس بر عکس نوع شایع پسوریازیس در نواحی فلکسور و در چینهای پوستی مثل کشاله ران یا زیر بغل به صورت سطح نرم و خیس خورده (در دیابت و مصرف موضعی استرویید باید ابتدا علل قارچی را رد کرد) دیده میشود.
پسوریازیس قطرهای در اطفال با سابقه عفونت مخملک با GAS و عفونتهای ویروسی و با شیوع کمتر پس از قطع استروییدپسوریازیس پوستولر لوکالیزه در کف دست و پا که با تنباکو ارتباط داردپسوریازیس ناخنآرتریت پسوریازیسی در ۷۰ درصد موارد بصورت الیگوارتریت غیر قرینه پسوریازیس اریترودرمیک که ۹۰ درصد پوست قرمز میشود و نیاز به درمان اورژانسی دارد.
پسوریازیس پوست سر که این نوع پسوریازیس میتواند تنها در بخشی از پوست سر و یا همه نواحی پوست سر خود را نشان دهد. دربعضی از افراد مبتلا به پسوریازیس پوست سر، ناحیه شدیدا خارش دارد. در موارد پیشرفته بیماری میتواند باعث ریزش موی موقتی شود که با درمان بیماری ریزش مو هم بهبود مییابد.
علایم پسوریازیس:
علایم پسوریازیس میتواند بین افراد مختلف، متفاوت باشد و شامل یک یا چندتا از نشانههای زیر شود:
- تکههای قرمز روی پوست که با فلسهای نقرهای پوشیده شده است.
- نقاط کوچک پوسته پوسته شده (معمولا در کودکان دیده میشود).
- پوست خشک و ترک خورده که ممکن است خونریزی هم بکند.
- خارش، سوزش و یا درد در نقاطی از پوست.
- ناخن ضخیم، سوراخ شده و یا برآمده.
- مفاصل متورم و سفت شده.
علل پسوریازیس:
علت دقیق پسوریازیس ناشناخته است ولی احتمالاً ناشی از ژنتیک و یک اختلال خودایمنی و حملههای عصبی و فشار عصبی و استرس و اضطراب زیاد و حتی تغذیه نامناسب است. عوامل تشدید کننده بیماری عبارتند از: سابقه خانوادگی پسوریازیس، آرتریت روماتویید، آسیب موضعی پوست، عفونتهای (ویروسی یا باکتریایی) نواحی دیگر بدن، استرس، آب و هوای سرد و عوامل ژنتیک. مصرف زیاد الکل و سیگارکشیدن هم میتواند از عوامل ابتلا به بیماری باشد. افراد دچار داءالصدف دارای پادگنهای HLA خاصی بوده و میزان بروز این بیماری در سفیدپوستان بیشتر است.عوامل خطرسازعوارض
این بیماری مانند خیلی از بیماریهای دیگر از جمله دیابت و فشار خون قابل درمان قطعی نیست اما علایم آن با درمان و مراقبتهای عمومیکاملا قابل کنترل است. بیماری ممکن است بین حملات مدتهای طولانی غیرفعال باقی بماند. در خانمها شدت بیماری در طی بارداری کاهش مییابد.کربنات لیتیم و بتابلوکرها و هیپوکلسمیباعث تشدید بیماری میشود.از آنجاکه افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر افسردگی قرار دارندپس تغذیه سالم بسیار مهم است. البته عفونت باکتریایی ثانویه در محل درگیر پوستی، پسوزیازیس پوستولی (تاول چرکی)، آرتریت مرتبط با پسوریازیس، افسردگی ناشی از وجود بیماری و دوری از اجتماع از جمله عوارض پسوریازیس است.
درمان:
- حمام کردن روزانه
- استفاده از مرطوب کننده و چرب نگه داشتن پوست
- رژیم غذایی سالم
- استفاده از داروها به تشخیص پرشک
- عدم استفاده از مشروبات الکلی و دخانیات
- عدم استفاده از شامپوهای معطر وصابون
- عدم استفاده از خوراکیهای چرب
- استفاده مکرر و روزانه از سبزیجات و میوه
- استفاده از موادغذایی حاوی ویتامینها، عناصر معدنی و فیبر غذایی
- مصرف داروهای کنترل کننده بیماری زیر نظر پزشک
پیشگیری:
با توجه به اینکه این بیماری جنبه ژنتیکی دارد اما هیچ دلیل علمی در دست نیست که هر کودکی که متولد میشود پسوریازیس بگیرد. در واقع ممکن است این بیماری در نسل بعد از شما وجود نداشته باشد و در دو یا سه نسل بعد خودش را نشان دهد. بنابراین جز در مواردی محدود مثل تغذیه سالم نمیتوان پیشگیری چندانی برای این بیماری در نظر گرفت. پس از خوب شدن هر ناحیه از پوست نیز حتما باید آن را با یک کرم معمولی به طور مرتب چرب نگه داشت، حتی اگر هیچ ضایعهای روی پوست دیده نشود، باید مرتب چرب شود تا از عود بیماری در آن قسمت پیشگیری شود.